بر اساس اطلاعات در دسترس بیش از نود درصد محصولات تولیدی و خدمات شرکت‌ها و موسسات دانش بنیان، در زمره محصولات B2B می‌باشند. لذا آموزش و توسعه توانمندی های مرتبط با تعاملات B2B در شرکت‌های دانش بنیان از اهمیت بسیار بالایی برخوردار است. با این مقدمه در سلسله مطالبی بیان اصول شکل‌دهی همکاری فناورانه، بازاریابی B2B، اصول مذاکره و … مد نظر قرار می‌گیرد.
📝 در فضای پیچیده و متغیر کسب و کارهای فناورانه، دستیابی به تمام توانمندی‌ها برای یک شرکت غیر ممکن است و تمام شرکت‌ها به منابع خارجی متکی هستند. بسیاری از شرکت‌های بزرگ، با وجود در اختیار داشتن منابع مالی و امکانات و توانمندی‌های گسترده و همچنین دارا بودن بازار فروش قابل توجه، انعطاف‌پذیری کمی دارند و ساختار گسترده آن‌ها امکان نوآوری را کاهش می‌دهد، لذا کسب تمام تکنولوژی‌ها و توانمندی‌ها و نوآوری مستمر به منظور همگامی با تغییرات، برای یک شرکت بزرگ امکان‌پذیر نیست. شرکت‌های کوچک هم با وجود سازگاری بیشتر با تغییرات و دارا بودن انعطاف‌پذیری بیشتر، درگیر محدودیت گسترده در منابع اولیه لازم، می‌باشند و دستیابی به بسیاری از توانمندی‌ها از جمله تولید انبوه، بازاریابی، تبلیغات، فروش و … برای آن‌ها بسیار پر هزینه و زمان‌بر است.
یک راه حل که در این زمینه ارائه گردیده است، توسعه همکاری فناورانه بین شرکت‌ها است. همکاری فناورانه توافقی است آگاهانه و آزادانه میان دو یا چند بنگاه؛ که برای تبادل، به اشتراک گذاشتن و توسعه محصول شکل می‌گیرد.
بنگاه‌ها در تشکیل همکاری فناورانه، با دو چالش اساسی مواجه هستند. اول؛ شناسایی شریک و همکار مناسب به منظور همکاری و دوم؛ آموختن نحوه کار با آن‌ها. لذا میتوان فرآیند تشکیل یه همکاری فناورانه از بنگاه‌های جدا از هم را به سه قسمت اصلی، تقسیم نمود:
یافتن (finding)
شکل دهی (forming)
اجرا و عملیاتی سازی (performing)
یافتن به محدوده و عمق جست و جویی که برای پیدا کردن همکار و هدف ایده‌آل برای همکاری انجام می‌شود، اشاره دارد. در این مرحله آنچه بسیار اهمیت دارد شناسایی شخص یا شرکت مناسب برای تشکیل همکاری فناورانه است. تعیین ویژگی‌های شرکت مناسب برای تشکیل همکاری فناورانه بسیار حائز اهمیت است. یافتن؛ با توجه به تنوع کاری و عملیاتی شرکت در صنعت باید صورت گیرد. شکل دهی؛ بسیار وابسته به تجربیات قبلی شرکت در ایجاد روابط همکاری با دیگران، جایگاه شرکت در صنعت و تمایل شرکت در اشتراک دانش است و در نهایت اجرا و عملیاتی سازی؛ اجرای توافقات و مدیریت همکاری فناورانه به منظور دستیابی به اهداف برنامه‌ریزی شده است. این سه مرحله دارای نکات مدیریتی و ساز و کارهای اجرایی بسیاری هستند که بدون بررسی و تسلط بر آن‌ها، تحقق اهداف همکاری فناورانه غیر ممکن است.
منبع: معاونت علم و فناوری ریاست جمهوری
